У дворыку праваслаўнай царквы побач з помнікам Ларысе Геніюш паэт Міхась Скобла прэзэнтаваў новую кнігу «Духу магутныя чары…» пра паэтку ва ўспамінах, лістах, архіўных матэрыялах.

gen0

Ужо традыцыйна ўрачыстацьці да дня нараджэньня Ларысы Геніюш распачаліся ў Зэльвенскай царкве. Адмыслова, як і штогод, адбылася служба ў гонар паэткі. А затым у дворыку царквы побач з помнікам Ларысы Геніюш сабраліся ўсе, хто прыехаў з розных гарадоў і мястэчак Беларусі, каб ушанаваць яе памяць.

Міхась Скобла распавёў пра новую кнігу ў якой зьмешчнаныя непублікаваныя раней геніюшаўскія вершы, успаміны пра яе тых, зь кім давялося прайсьці няпростыя жыцьцёвыя шляхі, і ўдзячнасьці ад людзей пісьменьніцы і грамадзянцы.

gen1

Атмасфэра ў дворыку панавала несамавітая, дружалюбная, цёплая, Тацяна Матафонава прасьпявала песьню на словы Дубоўкі, ў якія дадаліся словы Ларысы Геніюш.

gen2

Выступіла паэтка Данута Бічэль, узгадала як першы раз прыехала да Ларысы Геніюш:

— Усё шчасьлівае, што было ў маім жыцьці, згадваецца тут у Зэльве. Была ў мяне тут духоўная мама, і калі я патрапіла да яе, жыцьцё маё зьмянілася цалкам і стала аграмадным, прыгожым. Тут у мяне зьявілася неабсяжная прастора і вечнасьць, гэта зьявілася, калі я прытулілася да Ларысы Геніюш. І гэтае падарожжа ў мяне прадаўжаецца, нават нягледзячы на тое, што яе побач з намі ўжо няма. Вось, калі ласка, друкуюць і цяпер яе кніжкі. Я задавала сабе пытаньне — ці падабаецца ёй, што яе кнігі пачалі друкаваць пасьля сьмерці? А цяпер я зразумела, што ў чалавека ёсьць лёс, паміж якім ёсьць сьмерць, але гэтая сьмерць — яна як бы і не існуе. Ёсьць жыцьцё і паэт у ім вечны, ён не памірае.

gen3

Слонімскі пісьменьнік, краязнаўца і журналіст Сяргей Чыгрын сёньня ўзгадаў, як сьвяткавалі сотыя ўгодкі Ларысы Геніюш, як улады не пусьцілі людзей у Дом культуры і давялося чытаць вершы Геніюш проста на прыступках.

— Думаю, што мы і надалей будзем тут зьбірацца, а магчыма прыйдзе час, калі гэта стане сапраўдным нацыянальным сьвятам народнай паэткі, паэткі-змагаркі, якая жыла адной Беларусьсю і малілася за яе.

Гарадзенскі паэт Юрка Голуб, які сам паходзіць з Зэльвеншчыны, таксама ўзгадваў пра Ларысу Геніюш, яе сям’ю, праўда, сказаў, што даволі няпроста сёньня яму пра гэта гаварыць. Узгадалася вось што:

— Пра Ларысу Геніюш можна шмат казаць, бо гэта быў чалавек пра якога нельга забыцца. Я вось гляджу на іх хату з паперці Зэльвенскай царквы, дзе мяне хрысьцілі, і мне чамусьці ўзгадалася тое, як яна разам з мужам, Янкам Геніюшам, прыйшлі да нас у Зэльвенскую школу на выпускны вечар, і Ларыса Антонаўна падаравала мне санэты Шэкспіра ў перакладзе Уладзімера Дубоўкі. У мяне гэтая кніга і цяпер у бібліятэцы, як рэлікт…

Дзятлаўскаму краязнаўцу Валеру Петрыкевічу цяжка хадзіць, баляць ногі, у яго з сабой кулі. Ён кажа, што ў такі дзень папросту ня мог не прыехаць у Зэльву, ён імкнецца рабіць гэта штогод.

— Я адчуваю і разумею, што такіх людзей, як Ларыса Геніюш, мы ўсе павінны ўшаноўваць. І я раблю гэта кожны год, заўсёды некага прывожу. Вось раней былі дзеці, унукі, а сёньня прывёз жонку і маладую настаўніцу, каб аддаць даніну павагі нашай геніяльнай паэтэсе.

gen4

Ад царквы ўсе арганізавана накіраваліся на могілкі дзе пахаваная Ларыса Геніюш і яе муж — Янка Геніюш. На магіле ўсклалі кветкі і запалілі зьнічы.

gen5

Радыё Свабода